O RÍO E O MOSTEIRO

Fachada sur do mosteiro de Samos

         Da Semana Santa de 1975 data esta imaxe inédita do entrañable mosteiro. A austera arquitectura con fachadas de cachotería interrompidas por numerosas fiestras enmarcadas en perpiaño granítico, os xeométricos tellados de lousa de pizarra, asomando ao río, xunto á grandiosidade do edificio histórico, acaparan todo o protagonismo do lugar.

        Samos foi ante todo un mosteiro, rodeado de casiñas labregas que xiraban cal satélites arredor do cenobio benedictino. Actualmente, a arquitectura e a historia do mosteiro manteñen o pasado prestixio, pero a vila que vive no seu entorno, gañou en presenza e a vida depende moito menos do que aconteza no espazo ascético monacal. 

        Os tempos mudan e os espazos van variando e seguindo o ritmos dos seus sucesivos moradores. Hai medio século o río aparecía xalonado de esveltos lamigueiros que se alzaban lanzais, sobrepasando en altura a fachada sur do mosteiro. Alguén xulgou que cegaba vistas en ambas direccións e as árbores foron substituídas por outras de menor fuste e crearon unha atmosfera máis diáfana e despexada.

    O río pasa a carón do magno edificio, con paso coutado e regalando beleza e frescura. O seu leve rumor elévase como un salmo benedictino entre a nobre arquitectura e a excelsa natureza que o rodea. Entre a Horta da Botica e a Horta da Cociña discorre o longo manancial en abundancia, con seiva nutricia do Oribio e recendos de breixo de Pena Partida.