O día 30 de abril pasado cumpríronse 20 anos dunha historia que comezaba felizmente nunha xuntanza de exalumnos do mosteiro de Samos o 30 de abril de 1995. E a historia ten continuación. Neste periplo reforzáronse amizades de vello e naceron outras novas. E o noso compromiso e fidelidade con aquela etapa infantil e xuvenil nos claustros samonenses vaise consolidando de diferentes maneiras. Esta páxina é unha expresión máis dese compromiso, que pretende "re-unirnos" en torno aos contidos aquí editados e a memoria que pretendemos rescatar e salientar.
A imaxe é a mellor testemuña daquela data definitiva. Lamentamos que catro persoas (tres monxes e un alumno) que aparecen na foto xa non estean connosco.
2 comentarios:
Son 20 años más o 20 años menos. Es posible que fuésemos más jóvenes. Es posible que tuviésemos más energias y proyectos a realizar. Pero esa foto, ese recuerdo, simplemente nos dice que seguimos ahí, posando en el lugar en donde posan los huéspedes ilustres y menos ilustres que visitan la abadía. Entre esta foto y la que aparece, a continuación, la de los superiores y superioras benedictinas, hay muy pocas diferencias. El claustro es el mismo, el jardín (debo esmerarme en prepararlo mejor en este mes de agosto)es el mismo, la estatua es la misma. Sólo cambian las personas.
Si transmutamos los hábitos que portan los abades y abadesas benedictinas de la otra foto, y los acomodamos a nuestra foto, pocas diferencias habría. Pudo haber sido asi, y no fue.
Gracias a los que se esfuerzan en seguir colocando estos recuerdos y noticias en nuestra pagina.
Que no decaiga esa participación pasiva!!!
Parece mentira¡¡¡
20 años.... solo uno se da cuenta de esto cuando se mira al espejo. Viendo la foto es bonito que esta iniciativa que salio del esfuerzo y gran trabajo de unos soñadores, hoy, sigue estando vigente.
Me alegro mucho de volver a encontrarme con viejos amigos de aquellos años, que para mi, fueron fundamentales en mi vida.
También tengo que agradecer a esta iniciativa conocer a otros nuevos con los que yo no había coincidido en el colegio pero, en algunos casos, si había oído hablar de ellos.
Gracias compañeros por seguir manteniendo viva esta iniciativa.
Publicar un comentario