O CLAUSTRO GRANDE OU DE FEIXOO

Horta e xardín, do claustro nos plantíos

de legumes, de hortensias e de rosas,

os Padres Reverendos - falas suaves,

ademáns repousados e tranquilos

e pasadas leviáns e silenciosas-

pasean de vagar, lentos e graves,

en conversas unxidas de dozura,

de casos de moral e teoloxía,

dun erro sustantivo na lectura

dun antigo diploma,

das misións nunha terra en lonxanía

e os decretos da Orden e de Roma,

mentres no pedestal, inmóbil, erguido,

sorrí bondadoso e escoita compracido

o noso Padre Feixoo, o Mestre aceso

pola verdade, alleo ao prexuízo,

que aquí xogou novicio

e vestiu a cogulla de profeso;

o gran galego de visión certeira

e pluma sabia, crítica e recoita,

que aquí atopou repouso na canseira

do longo enseño e da esforzada loita.

O evocador xardín do claustro antigo

ten o dulzor do encontro cun amigo

dos breves anos da sinxela infancia.

RAMÓN CABANILLAS ENRÍQUEZ. "Samos"

*(Apelido Feixoo)