XIII XUNTANZA DE EXALUMNOS DO MOSTEIRO DE SAMOS

    O pasado 7 de xuño, unha decena de exalumnos do mosteiro volviamos a Samos. Hai trinta anos -fora o 30 de abril de 1995 aquela primeira vez- que nos vimos reunindo en Samos. Primeiro foi trienalmente e desde hai cinco anos vímolo facendo anualmente.

    Despois de tantos anos, quizais haxa que preguntarse cal é o vínculo que nos une.  Podería ser a amizade, podería ser o compañeirismo cultivado no claustro durante os anos da infancia e da xuventude, podería ser o sentimento compartido da experiencia benedictina e monástica, dunha educación austera moi ríxida, contemplada desde a perspectiva actual. Podería ser... pero creo que existe algo máis.

    É difícil ser intérprete dos sentimentos dun colectivo, por iso vouno facer en clave persoal. Creo que todo o anterior contribúe á nosa unión. E habería que engadirlle algúns outros argumentos, tamén moi sólidos: a amizade que cultivamos con algúns dos monxes, que foron os nosos profesores e amigos. Aínda que actualmente todos eles están falecidos, conservamos e respectamos a súa memoria.

    Existe tamén un sentimento de fidelidade a Samos. É un sentimento amplo e global, que abrangue o mosteiro, tanto pola súa monumentalidade, como porque foi a nosa casa durante anos, o centro de estudos e o ámbito no que crecemos e vivimos. A nosa lealdade a Samos inclúe a súa xeografía, a súa historia, a súa paisaxe, os seus camiños, as súas aldeas, a súa xente. 

    Samos vai en nós. E volver a Samos é sempre unha ledicia, un rechouchío de sentimentos que resoa na primavera emocional. Samos foi para min unha fonte de aprendizaxes e vivencias múltiples, manifestadas inicialmente nas palabras. Alí aprendín a dicir chopo e pradairo, gregoriano e latín, veiga e gralleira, abade e novicio, Oribio e Carballal, nereidas e arandos, Lusío e Lóuzara, Toca e Pascais... E ao aprender a dicir tamén asimilei o coñecemento que designan...

    Non falo gratuitamente, nin especulo coa nostalxia de cando eramos máis novos. A Samos sempre vou para levar o testemuño do meu afecto e o compromiso con este territorio. Cando retorno, traio a cámara fotográfica acugulada de fotografías e o ánimo saturado de sinxelas emocións. Traio o conforto dos compañeiros, a alegría evidente en cada instante e a quentura das apertas nunha xornada feliz vivida en comunidade cos amigos.

                                                                                                               Manuel Busto Galego

Oito de dez, retratados por primeira vez diante destas grandes letras de SAMOS

Na galería da Casa da Botica, que nos ensinou moi xentilmente Cristian Arias.

Nun cuarto do hotel "A Casa da Botica"

Seis de nós no xardín da Casa da Botica e co mosteiro de fondo.

Sobre a ponte, onda a Casa da Botica

Foto oficial da Xuntanza no Claustro do P. Feijoo.

Visita ao Claustro das Nereidas

No Claustro Grande ou do P. Feijoo

O xardín exuberante do Claustro Grande

A igrexa monacal, alegre e decorada para unha cerimonia nupcial

Xantar de irmandade no restaurante A Pontenova.

O amigo Fidalgo, ataviado para a ocasión, agasallounos cunha exquisita e recitada queimada

O feitizo do lume sentounos a todos arredor da augardente ardendo.

Visita á igrexa de Loureiro, no pórtico.

A vella escola de Loureiro, testemuña de múltiples paseos nosos por aquí en dirección a Freituxe

Portada de entrada á igrexa de San Martiño de Lousada.

Admirando a igrexa de San Martiño de Lousada, restaurada hai poucos anos

Exterior da igrexa de San Martiño de Lousada

Posteriormente xiramos visita á magnífica ermida románica de San Román de Lousada

Ao fondo a casa que é sede da Fundación O Noso Lar. Lousada.