10.12.14

II XORNADAS DE VOLUNTARIADO NO MOSTEIRO DE SAMOS




Queremos agradecer ao compañeiro e amigo Celso Penedo o agasallo destas estupendas camisetas en tecido técnico, que permite lavar á noite e poñer secas pola mañá. Serigrafiadas con motivo das Xornadas, dan ao grupo cohesión e sentido de colectivo en acción. Grazas, Celso.
Reseña publicada polo xornal EL PROGRESO o día 23 de agosto de 2014.
Os días 22 e 23 de agosto acudimos ao mosteiro de Samos, ilusionados  por poder ofrecer novamente á Comunidade e ao mosteiro a nosa colaboración e noso traballo en diferentes tarefas previamente acordadas cos monxes, nas que serían as II Xornadas, en anos consecutivos, de Voluntariado en Samos.
Dividímonos en tres grupos para acometer tres tarefas diferentes: 
 1) Coidado e mantemento do xardín do Claustro do P. Feijoo e o xardín da fachada da igrexa.        2) Catalogación e dixitalización do arquivo fotográfico do Mosteiro.    
 3) Recuperación das aulas do antigo Colexio para poder usalas xa en outubro nunhas xornadas organizadas pola Deputación e Museo de Lugo sobre a desaparecida oleiría nas parroquias de Samos.
Participamos: José David Fidalgo Fidalgo, Ricardo Martínez Barros, Luis Caramés Martínez, Celso Penedo Pérez, Julio Bartolomé López Regueiro, Manuel Ángel Castro Vega e Manuel Busto Galego. Especial agradecemento a Luís Caramés e Julio López, samonenses de adopción e entusiastas compañeiros.
Foi novamente unha experiencia gratificante, laboriosa, extenuante e feliz. Polifacética, interesante, recomendable e necesaria. Optimista, alegre, fraternal e agradecida.
Reportaxe gráfica:
ACONDICIONAMENTO DOS XARDÍNS:

CATALOGACIÓN E DIXITALIZACIÓN DO ARQUIVO FOTOGRÁFICO:

 ACONDICIONAMENTO DAS INSTALACIÓNS DO COLEXIO:
 Aula 1 (estado inicial):
 Aula 1 acondicionada




Aula 2 (estado inicial):
Aula 2 acondicionada:

Sala de estudo (estado incial):
Sala de estudo acondicionada:



TRASLADO DE MOBLES:

Sala de xogos: 
Nesta sala deixamos os xogos que houbo sempre (billar, ping-pong, futbolín), arrimados á parede, e clasificamos aqueles mobles que aínda servían para restaurar ou reutilizar.

Os baños do Colexio. 
Para poder liberar as aulas e a sala de estudo houbo que buscar un espazo alternativo para ser usado como almacén de distintos enseres. Aproveitamos un recanto do baño e colocamos os mobles tapando os urinarios inutilizados xa desde hai anos. E deixamos libres e accesibles todos os lavabos.
Baño (estado inicial):
Almacén de mobles nun recanto do baño:
Ademais do traballo tamén houbo momentos para:
ASISITIR A ALGÚNS OFICIOS LITÚRXICOS:
COMPARTIR A REFECCIÓN COA COMUNIDADE:
POSAR PARA A PRENSA NA FONTE DAS NEREIDAS:
DEPARTIR COS MONXES NAS HORAS DE ASUETO:

REPOUSAR NA SOBREMESA CUN CAFÉ NO BAR ESPAÑA:
VISITAR A EXPOSICIÓN NO MUSEO
SOBRE O P. ROSENDO SALVADO CON MOTIVO DO BICENTENARIO DO SEU NACEMENTO:


VISITAR AS OBRAS DE RESTAURACIÓN DA ANTIGA COCIÑA MONACAL:
VISITAR NO SIGNO A EXPOSICIÓN MULLER DE PAPEL (Réplicas de imaxes de Virxes, feitas en pasta de papel policromada):


PRESENCIAR UNHA VODA NA IGREXA ESPLENDIDAMENTE ENGALANADA (Nela cantou a eurovisiva Lucía Pérez):

E tamén houbo momentos de sano humor coma este San Bieito barbudo, improvisado sobre un lenzo corroído e deteriorado:

4 comentarios:

Lito dijo...

No cabe duda que hay una labor excelente de Manolo y también de los fotógrafos que han elaborado este reportaje que, en las frias tardes de invierno, nos hacer revivir momentos pasados de grato recuerdo para los que seguimos pensando que el ser humano es algo más que una cuenta corriente o un buen coche.
Lamento la poca o escasa participación en este blog, que yo achaco a que en la clase del P. Fructuoso no nos enseñaron informática. Pero eso no debe ser un handicap para decir simplemente, GRACIAS MANOLO BUSTO Y CELSO PENEDO y todos aquellos que nos hacen esbozar una sonrisa y nos dan una noticia que no nos hace estremecer.
Un abrazo

Manuel Angel Castro dijo...

Gracias Manolo y Celso, hacia mucho tiempo que no entraba en blog pero me acabo de encontrar con la grata sorpresa de esta publicación.
agradecer especialmente a Manolo el tiempo dedicado a elaborar estas publicaciones, que al menos a mi, me producen mucha satisfacción y buenos recuerdos de estas jornadas.
Espero que pronto podamos juntarnos de nuevo con nuevas tareas que los monjes tanto nos agradecen con su emoción y gratitud.
Siento una gran pena por el fallecimiento del padre Fructuoso y quiero desde aquí darle mi mas sentido pesame a nuestro compañero Pisabarro.
Gracias a todos los que participasteis en las jornadas y especialmente a los dos ex Samonenses de adopoción LUIS CARAMES y JULIO BARTOLOME, que ya es la segunda vez que nos acompaña y espero que lo haga muchas más.
Un abrazo a todos.

Unknown dijo...

Soy Luis Fernández Marcos, exalumno de Samos. Me llamaban "O pequeno". Yo también fui testigo del incendio del 24 de septiembre de 1951. Mis recuerdos coinciden básicamente con la crónica que incluyen pero, si mi memoria no me falla, el alumno que estaba ayudando al padre Benito se llamaba Recaredo y era de La Milla del Rio (León). Cierto, Daniel era de Ginzo de Limia Efectivamente formaba parte del grupo destinado a Buenos Aires. Otros, entre los que me encontraba, estábamos destinados Viña del Mar, Chile. Un grupo de ocho o diez alumnos recibíamos clase en la cuarta planta enfrente de la licorería, porque nos habíamos incorporado un año después y recibíamos clase durante el verano para adquirir el nivel de nuestros compañeros.
Me agradaría poder contactar con alguno de mis compañeros. Estoy jubilado. Ejercí de maestro e Inspector de Educación en Canarias durante 47 años.
Por el blog me acabo de enterar del fallecimiento del padre Fructuoso. ¡Qué pena me da! Fue, junto con el padre Gaspar Illanes el que nos acompañó en los estudios de colegial. El el noviciado tuvimos al padre Victoriano y al padre Martín.

o luisito dijo...

A un servidor, cuando le dan las gracias por tener el honor de haber participado en esas jornadas en Samos, de trabajo,convivencia y oración, le suena como le sonaría a aquél que va a una feria, le regalan el cabrito del sorteo y encima le agradecen su asistencia.
El que está agradecido soy yo por la fortuna que tuve de habar conocido a gente tan estupenda, con un ambiente magnífico en una jornada inolvidable.
No hubo fallo, pues desde la fraternal acogida, pasando por los momentos compartidos, hasta el ambiente sano que se percibía, todo fue perfecto.

Gracias entonces a todos por todos y que Dios os bendiga siempre.

Un abrazo.