RíO ORIBIO

O Oribio camiña engorde

dende a serra deica o val

vai a rentes do mosteiro

fai camiño devagar.

Oribio de frías augas

ten un vieiro longal

feito sobre chan esgrevio

do seu terrón secular.

Un camiño verdecente

no largacío torzal

onde se pousan as brétemas

ao morreren no serán.

Unha canle de terra viva

na terra viva e lanzal

labourada con amor

no silencio fraternal.

Ouh río Oribio, boi bravo

garuleiro furacán..!

Poldro salvaxe da serra

sen nome para te chamar.

Ouh río, antergo río,

antergo como a soidá,

cabalo de puro sangue

galloupando polo val.

---Tiquitiqui, tiquitaque,

tiquitaque, tiquitac---.

Paso firme, testa ergueita

camiño do longo mar.

FIZ VERGARA VILARIÑO (Adaptación).