FIZ VERGARA VILARIÑO

Naceu en Lóuzara, fermoso e fondo val do Concello de Samos, en 1953. Afectado por unha grave doenza, estudiou o Bacharelato en Lugo para de seguida voltar á súa aldea natal, onde residiu na casa paterna, adicado unicamente á literatura. Mais a pesar da súa invalidez non estivo recluído, e foron frecuentes as súas saídas na amorosa compañía de seus pais ou de súa irmá Irene, que con frecuencia lle serviu de rapsoda para os seus poemas, moitas veces premiados e de cotío presentes en recitais.
O seu primeiro libro, prologado por Xesús Alonso Montero, foi Pra vós (1971). Logo saíron Encontro cos tiburós (1973), Orfo de ti en terra adentro (1976), Poeta muiñeiro á deriva (1983), Nos eidos da bremanza (1990, Premio Galicia da Crítica) e Pastora de sorrisos (1993).Na poesía de Fiz Vergara hai que distinguir dúas etapas, articuladas ó redor do libro "Orfo de ti en terra adentro". Na primeira, Vergara é un poeta inmaduro, cheo eso si de forza, pero bastante inexperto na técnica literaria, de xeito que moitos dos seus poemas quedan falidos. Pero xa "Poeta muiñeiro á deriva" mostra claramente o que se podía esperar del, o cal queda perfectamente confirmado nese grande, fermoso, terrible libro que é "Nos eidos da bremanza". A poesía de Fiz Vergara é áspera e docísima, xentil e sobrecolledora, e nela brillan as palabras máis gastadas coma se acabasen de ser inventadas para a ocasión.

Fiz Vergara Vilariño morreu en Lóuzara o 18 de xullo de 1997.
PERCORRENDO LÓUZARA

I

Eu nacín nun pobo cego

das montañas louzariñas,

son irmau de dúas mociñas

e fillo de pai labrego.

II

Lóuzara é terra escura,

boca de lobo famento;

os dentes son os penedos

e a néboa da mañá o alento.

III

Catro muros de montañas

fan de curro os bidueiros,

que de pelexar co vento
verten follas nos regueiros.

IV

Lóuzara é val sin meimos

é terriña de labranza

e os homes mantén a esperanza,

rubindo esterco prós leiros.

V

Río Lóuzara, onde vas?

onde che morre o marmulo?

No Lor, no Sil ou no Miño

ou cecais na fin do mundo?

VI

Miña Lóuzara esquecida

de escravitude esfolada,

miña bisbarra, meu pobo,

eu lévovos nas entrañas.